3.

No, i co teraz? Przysięgam, że ostatnio słyszę to pytanie nadzwyczaj często i...nie wiem, co odpowiedzieć. Ciotki, znajomi rodziców, dalsza i bliższa rodzina - wszyscy to samo. Dlaczego dorosłym włącza się od razu tok myślenia "skończyłaś studia, mów nam od razu, co teraz robisz ze swoim życiem"? Nie wiem, co z nim robię. 

Szukam pracy, ale jak to mawiał Ferdynand K. - w tym kraju nie ma pracy dla ludzi z moim wykształceniem. I nie, nie przesadzam. Jak na złość rynek wydawniczy przeżywa jakiś kryzys, a korektorzy/redaktorzy nie są poszukiwani. Zanim zostanę logopedą też minie jeszcze kilka tygodni, no i prawdopodobnie czeka mnie jeszcze dużo godzin darmowych praktyk, żeby potem móc samodzielnie prowadzić terapię. Pewnie podchodzę do tematu idealistycznie, ale naprawdę chciałabym pracować w zawodzie. A pewnie skończy się tym, że pójdę do jakiejkolwiek pracy, schowam ambicje do kieszeni, byleby zarobić na życie.

Przeprowadzka zbliża się wielkimi krokami, niestety nie do końca tak idealnie, jak to sobie z W. wyobrażaliśmy. Całe szczęście, że to kwestia tylko kilkudniowego poślizgu, a potem mam nadzieję, że wszystko już będzie w porządku. Nasze rodzinki wspierają nas wszelakimi sprzętami kuchennymi, więc może początki wspólnego mieszkania na czymś nowym nie będą takie trudne :) Na samą myśl o pakowaniu wszystkich moich gratów, robi mi się słabo. Przeprowadzki to nie jest to, co Pisklaki lubią najbardziej. Lista rzeczy, które musimy kupić...no cóż, przeraża. Debiut w roli "pani domu" - boję się, czy podołam, ale wyjścia nie mam - najwyżej będę "ch*jową panią domu" ;) 

Jednak ten przysłowiowy "krok w dorosłość" nie jest tylko utartym hasłem. To naprawdę spora zmiana w życiu, w otoczeniu, w dotychczasowych zwyczajach. Z jednej strony nie mogę się doczekać bycia "na swoim", a z drugiej cały czas jestem gdzieś tam w środku małą dziewczynką, która nie może doczekać się wyjazdu do domu, nocy w swoim łóżku i obiadu mamy. Oby wszystkie moje obawy okazały się bezpodstawne. W końcu czas coś ze sobą zrobić, prawda?