8.

Kilka dni temu miałam urodziny. Dwudzieste piąte. Mówi się, że "ćwierćwiecze" to moment, kiedy człowieka dopada pierwszy życiowy kryzys. Bo 25 lat to już 1/4 z setki, poważnie brzmi, prawda? To taki wiek, w którym nasi rodzice mieli już założone rodziny, a my byliśmy albo w drodze albo robiliśmy w pieluchy ;)

Nie ukrywam, że bałam się tego magicznego wieku. Miałam silne poczucie, że wtedy naprawdę trzeba będzie wziąć życie w swoje ręce i ogarnąć się jakoś. Rzeczywistość okazała się nieco inna - w ogóle nie odczułam tego, że jestem o rok starsza. A przecież z dnia na dzień nie da się zmienić wszystkiego o 180 stopni, czyż nie?

Jakiś czas temu wypowiedziałam na głos pobożne życzenie: Chciałabym, żeby te urodziny były wyjątkowymi i żeby to ćwierćwiecze zapisało mi się w pamięci jakoś dobrze. Na szczęście otaczają mnie cudowni ludzie, którzy o to zadbali. Tratwowe przyjaciółki postanowiły pomóc mi w rozpoczęciu budowy mojego finansowego imperium. Dzięki nim na półce mam wielką, uśmiechniętą świnię-skarbonę, którą karmię każdą dwuzłotówką, jaka trafi mi się w portfelu. Lubię prezenty, które równocześnie są ładne i przydatne - a ten prosiak z pewnością dłuuuugo będzie czekał na całkowite zapełnienie monetkami, zdobiąc moje mieszkanie :)

Wyjątkowość tych urodzin jeszcze bardziej wziął sobie do serca mój Wojtek. Przysięgam, że jeszcze nikt nigdy się tak dla mnie nie postarał z przygotowaniem prezentu. Do ostatniej chwili nie miałam pojęcia, co na mnie czeka - cały dzień miał być wielką niespodzianką. Pozostało mi tylko zaufać w jego intuicję i niecierpliwie układać kolejne elementy urodzinowej układanki. 

Na początek zostałam zabrana do ZOO - mega się ucieszyłam, bo lubię zwierzaki i strasznie byłam ciekawa naszego Afrykarium. Fajnie czasami poczuć się jak dziecko, no i tak właśnie wtedy się czułam :) Następną atrakcją okazała się kolacja w świetnej knajpie na Rynku - choć mówiłam Wojtkowi, że Festiwal Pizzy w Pizza Hut też spokojnie by mnie uszczęśliwił. Ale nie, bo "wyjątkowe urodziny, wyjątkowe miejsce, wyjątkowy prezent". No właśnie, prezent. Mój Ukochany naprawdę uważnie słucha, o czym czasami mówię i wyłapał, co by mi się przydało. Takim oto sposobem dostałam nowy tablet, na którym będę mogła umilać sobie filmami czas w podróży do domu czy pożerać dziesiątki książek w wersjach pdfowych. Co jak co, ale jedno mogę powiedzieć na pewno - faceta to ja mam najlepszego na świecie <3

I co teraz? Czy dopadnie mnie kryzys? Nie wiem, ale znając siebie, nie jest to takie całkiem wykluczone. 

Jedno jest pewne - teraz pozostało mi powolne odliczanie do trzydziestki ;)